Medio pan e un libro

Tráiovos un delicioso discurso
de Federico García Lorca que, en 1931,
dixo con motivo da inauguración
da biblioteca de Fuente Vaqueros,
o seu pobo natal.

Alguén rescatouno,
e aparece no blog
“Cuentos de brujas y otras zarandajas“

Hoxe quero eu rescatalo
para a nosa biblioteca, aproveitando
a proximidade do Día do Libro.

“Medio pan e un libro”

--

----Cando alguén vai ao teatro, a un concerto ou a unha festa de calquera índole que sexa, se a festa é do seu agrado, recorda inmediatamente e lamenta que as persoas que el quere non se atopen alí. ‘O que lle gustaría isto á miña irmá, ao meu pai’, pensa, e non goza xa do espectáculo senón a través dunha leve melancolía. Esta é a melancolía que eu sinto, non pola xente da miña casa, que sería pequeno e ruín, senón por todas as criaturas que por falta de medios e por desgraza súa non gozan do supremo ben da beleza que é vida e é bondade e é serenidade e é paixón.

----Por iso non teño nunca un libro, porque regalo cantos compro, que son infinitos, e por iso estou aquí honrado e contento de inaugurar esta biblioteca do pobo, a primeira seguramente en toda a provincia de Granada.

----Non só de pan vive o home. Eu, se tivese fame e estivese desvalido na rúa non pediría un pan; senón que pediría medio pan e un libro. E eu ataco desde aquí violentamente aos que soamente falan de reivindicacións económicas sen nomear xamais as reivindicacións culturais, que é o que os pobos piden a berros. Ben está que todos os homes coman, pero que todos os homes saiban. Que gocen todos os froitos do espírito humano porque o contrario é convertelos en máquinas ao servizo do Estado, é convertelos en escravos dunha terrible organización social.

----Eu teño moita máis mágoa dun home que quere saber e non pode, que dun famento. Porque un famento pode acougar a súa fame facilmente cun anaco de pan ou cunhas froitas, pero un home que ten ansia de saber e non ten medios, sofre unha terrible agonía porque son libros, libros, moitos libros os que necesita, e onde están eses libros?

----Fai aquí unha palabra máxica que equivale a dicir: ‘amor, amor’, e que debían os pobos pedir como piden pan ou como anhelan a choiva para as súas sementeiras. Cando o insigne escritor ruso Fedor Dostoyevsky, pai da revolución rusa moito máis que Lenin, estaba prisioneiro na Siberia, afastado do mundo, entre catro paredes e cercado por desoladas chairas de neve infinita; e pedía socorro en carta á súa afastada familia, só dicía: ‘¡Enviádeme libros, libros, moitos libros para que a miña alma non morra!’. Tiña frío e non pedía lume, tiña terrible sede e non pedía auga: pedía libros, é dicir, horizontes, é dicir, escaleiras para subir o cume do espírito e do corazón. Porque a agonía física, biolóxica, natural, dun corpo por fame, sede ou frío, dura pouco, moi pouco, pero a agonía da alma insatisfeita dura toda a vida.

-