31/10/09

E no cotián... a poesía: Uxío Novoneyra (1930-1999)


Sí, foi tal día coma onte, hai dez anos, Uxío Novoneyra deixábanos. E entre as cousas que nos deixaba están un montón de poemas que vale a pena ler. O que compartimos hoxe pertence ao seu primeiro libro: Os eidos (Vigo, 1955) e foi escrito nunha época de convalecencia no Courel. Na biblioteca do centro contamos con varios exemplares desta obra, así que é ben doado coñecer persoalmente a obra deste autor.

Novas verbas de door


PECHOUSE a noite riba do ucedo

i eu non vin einda a cor da miña amiga.

Agora é cando ún treme e ten medo.


ISTE desacougo! Este cousa! Esta mao xorda que tira!

Iste querer irse sin saber para onde!


AGORA o meu cor é unha chaga encendida.

Unha mao loba anda escalazándome a ferida.


ESTA door que se oi!

Iste cor meu!

Esta door que me veo ela de seu

Sin saber polo que foi!


FOI coma se caira nunha cova.

Antes era noite i era día

Agora é todo unha negrura loba.


No hay comentarios: