Sí, foi tal día coma onte, hai dez anos, Uxío Novoneyra deixábanos. E entre as cousas que nos deixaba están un montón de poemas que vale a pena ler. O que compartimos hoxe pertence ao seu primeiro libro: Os eidos (Vigo, 1955) e foi escrito nunha época de convalecencia no Courel. Na biblioteca do centro contamos con varios exemplares desta obra, así que é ben doado coñecer persoalmente a obra deste autor.
Novas verbas de door
PECHOUSE a noite riba do ucedoi eu non vin einda a cor da miña amiga.
Agora é cando ún treme e ten medo.
ISTE desacougo! Este cousa! Esta mao xorda que tira!
Iste querer irse sin saber para onde!
AGORA o meu cor é unha chaga encendida.
Unha mao loba anda escalazándome a ferida.
ESTA door que se oi!
Iste cor meu!
Esta door que me veo ela de seu
Sin saber polo que foi!
FOI coma se caira nunha cova.
Antes era noite i era día
Agora é todo unha negrura loba.
No hay comentarios:
Publicar un comentario